Mobilny majstersztyk dla fanów sportu? Da się!

foto: facebook.com/LiveSportspl

Powiem szczerze, że nie jestem fanem sportowych aplikacji mobilnych. Większość z nich to albo niedorobione wersje ich Internetowych odpowiedników, albo zawierają masę reklam, które po prostu je zaśmiecają. Ale aplikacja od LiveSports jest inna. Po prostu lepsza.

Nie ukrywam, że pomysł napisania recenzji aplikacji, która dostępna jest od lutego tego roku w Google Play, nie pojawił się sam. Nie, nie sprzedałem się. Po prostu postanowiłem skorzystać z ciekawej propozycji. Aplikacje poddałem jednak twardemu osądowi. A jeżeli coś same w sobie jest dobre, to trudno napisać o tym coś złego.

Nie do czytania

Jeżeli chcecie na swojej komórce (nazwy smartfon nie używam, bo mnie irytuje) poczytać jakieś ciekawe artykuły, to nie jest aplikacja dla Was. Wówczas polecam skorzystanie z mobilnej wersji a o sporcie, która nie jest do końca czarna, a to właśnie ten kolor denerwuje wielu z czytelników (prawdę mówiąc, nie wiem, czym to jest spowodowane).

foto: LiveSports

No, ale przecież same LiveSports.pl to nie jest strona, na której znajdziemy wielką publicystykę (no chyba, że w sekcji blog). Ma przede wszystkim dostarczyć kibicom najświeższych wyników, tabel, statystyk i tę rolę spełnia w 100%.

Od Luandy po Johor

Wielką zaletą aplikacji jest ilość dyscyplin sportu oraz poszczególnych lig. Przykładowo, w piłce nożnej możesz jednocześnie zobaczyć aktualny wynik spotkania Girabola League pomiędzy angolską Benficą i Primeiro de Agosto (to notabene Derby Luandy) oraz starcie malezyjskiej Super Ligi. Polskiej T-Mobile Ekstraklasy też tam nie zabrakło. Zresztą I liga też tam jest.

Oprócz tego mamy 25 innych niż piłka nożna dyscyplin, a wśród nich znajdziemy takie kwiatki jak badminton czy lotki. Unihokej sam uprawiam, więc do niszowych sportów go zaliczyć nie mogę.

Jest jeden wielki minus LiveSports, którego polscy fani tej aplikacji chyba nie wybaczą. To brak żużla, który w naszym kraju zalicza się do jednych z najbardziej popularnych sportów. Tutaj jednak trzeba wybaczyć twórcom, gdyż innych sportów motorowych (chociażby F1) w niej też zabrakło.

Cud-malina, czyli wygląd

Akurat grafika oraz ogólny wygląd danej strony/aplikacji/gry jest dla mnie bardzo ważna (może tego nie widać po a o sporcie). Cieszy mnie więc wygląd LiveSports. Takiej grafiki powinni zazdrościć tej aplikacji twórcy wielu innych o podobnym charakterze. Zresztą inni jej użytkownicy również właśnie za to ją chwalą.

Wszystkie statystyki, H2H, składy są zrobione naprawdę ładnie, a to daje też bardzo dużą funkcjonalność i przyjemność w obsłudze.

foto: LiveSports

Cieszy mnie też, że aplikacja zawiera reklamy! Tak, cieszy mnie to! Bo po pierwsze jest ona dzięki temu darmowa, a po drugie i w tym wypadku graficy naprawdę się postarali, by reklamy wyglądały tak, aby nie przeszkadzały w obsłudze.

W sumie to reklama jest jedna i ciągle ta sama. Przynajmniej ja się na inną nie natknąłem. To 365 bet, która w dodatku dopasowuje się kolorystycznie do layoutu aplikacji. Tak trzymać! 

Zresztą bukmacher ten jest partnerem LiveSports, a dzięki niemu można w bardzo łatwy sposób postawić za pomocą tej aplikacji postawić trochę grosza.

Prosta obsługa jest fajna

To hasło to chyba słaby frazes, ale a to jaki trafny! LiveSports jest naprawdę prosta w obsłudze. A ilość statystyk też jest naprawdę solidna.

O możliwości obstawiania już pisałem. Nie wspomniałem jeszcze tylko o tym, że aplikacja pozwala na ustawienie swoich ulubionych dyscyplin, a w niej lig. Ale to chyba podstawa.

Ogólnie jednak rzecz biorąc, to ocena użytkowników LiveSports w sklepie Google Play jest absolutnie zasłużona. Średnia ocen wynosi aż 4,8 na 5 możliwych. Aplikacja wygrywa w swojej kategorii i wcale się temu nie dziwię. A ilość lajków jej normalnej wersji na FB tylko potwierdza popyt na tego typu twory. I bardzo dobrze!

Takiej szansy nigdy nie było. Wygramy wreszcie z Niemcami?

Już jutro reprezentacja Polski na Imtech Arenie podejmie reprezentację Niemiec. Ekipę, z którą łączy nas dość długa historia. W tej piłkarskiej ani razu nie okazaliśmy się zwycięscy. Udawało nam się remisować, byliśmy nawet trzy minuty od wygranej, ale na victorię nadal czekamy.

Cóż - w moim dość krótkim życiu przeżyłem trzy pamiętne spotkania z reprezentacją naszych zachodnich sąsiadów, które rzeczywiście do dzisiaj pamiętam. A Wy które z nich pamiętacie? Zaczniemy od tego chronologicznie ostatniego.

2011

PGE Arena w Gdańsku, 6 września 2011. Mecz Polska - Niemcy przy pełnych trybunach. Wielkie nadzieje, wielkie emocje. Skończyło się jednak jak zawsze, czyli gorzej niż być mogło. Najpierw obie drużyny strzeliły sobie po golu. Potem zaczęły się jeszcze większe emocje. Rzut karny dla naszej reprezentacji w 90' minucie, trafia go Kuba Błaszczykowski. Dariusz Szpakowski już nie może się podtrzymać, krzyczy wniebogłosy. A potem... słynna interwencja Wawrzyniaka, gol Cacau w 94' minucie, z jakieś czterdzieści sekund po końcu doliczonego czasu gry. Było jak nigdy, a skończyło się jak zawsze.

Od tego czasu zmieniło się dużo. Niemcy do jutrzejszego meczu nie przystąpią już jako wicemistrzowie Europy - my z kolei nie zagramy już jutro pod wodzą Franciszka Smudy. Ba! Die Nationalelf wciąż trenowana jest przez tego samego szkoleniowca - Joachima Löwa. U nas oprócz wspomnianego już wcześniej Franza zdołał przewinąć się jeszcze Waldemar Fornalik. O poziomie aktualnym sportowym obu reprezentacji chyba nie muszę się rozpisywać.

2008

Ach, od tego spotkania minęło już sześć lat, więc nie dziwota, że akurat jego skrót zdecydowałem się obejrzeć. Już pierwsze kilkanaście sekund wyraźnie mi pokazało, że jednak te kilka lat w naszym futbolu były prawdziwym remontem (który zresztą ciągle trwa), a nie remontadą. Śmiem nawet twierdzić, że wielu z kibiców, którzy wówczas udali się na Wörthersee Stadion w Klagenfurcie, nie wie, gdzie teraz gra Wojciech Łobodziński. A on akurat jeszcze sobie dorabia na emeryturę w Miedzi Legnica.

To był bardzo trudny mecz dla Łukasza Podolskiego.Wówczas grający dla Bayernu Monachium napastnik zdobył dwa gole dla reprezentacji Niemiec. Po żadnym z nich nie manifestował żadnej radości. Jest przywiązany do Polski, a szczególnie do Górnika Zabrze, którego stał się nawet ostatnio udziałowcem. Oba trafienia padły po dwóch mega-klopsach naszej reprezentacji. Wtedy to było niemiłe zaskoczenie, a teraz smutna codzienność.

2006

I wreszcie przechodzimy do meczu, który ja pamiętam naprawdę dobrze, może z uwagi na świetne interwencje Artura Boruca. No i oczywiście do dzisiaj przypomina mi się co jakiś czas David Odonkor. Ten czarnoskóry skrzydłowy to jest dopiero gość! Wówczas jego rajdy były naprawdę ciekawe, zaliczył asystę przy golu, o którym za chwile. Paradoksalnie dla Odonkora był to jeden z najlepszych występów w reprezentacyjnej karierze, podczas której zaliczył 16 meczów. Po tamtych MŚ przeniósł się do Betisu, w którego barwach w ciągu pięć lat zaliczył zaledwie 51 spotkań, co jak na Primera División jest wynikiem godny pożałowania. Przez całą jego piłkarską przygodę nie omijały go jednak kontuzje, przez które ostatecznie postanowił zawiesić buty na kołku w wieku zaledwie 29 lat.

Z tamtego pojedynku zapamiętałem te cholerne trzy minuty ułożone z tych kółeczek u dołu ekranu. Chwilę po tym, jak informacja ta pojawiła się na ekranie, Niemcy strzelili nam gola. A w tamtym spotkaniu naprawdę zasługiwaliśmy na remis. Graliśmy przez piętnaście minut w osłabieniu, po tym jak z boiska wyleciał Radosław Sobolewski. Teraz myślę, że kwadransa w takim stylu jak wtedy byśmy dzisiaj nie przetrwali.

A jak będzie jutro?

Zacznę od ciekawostki. Otóż we wszystkich czterech spotkaniach mógł wystąpić Artur Boruc. Jako jedyny piłkarz. Mógł, ale ktoś go nie lubił. Nie muszę chyba pisać, o kim mowa. W każdym razie przy golu w 2006 roku błąd popełnił Dariusz Dudka (przynajmniej jemu najbardziej oberwało się od Jerzego Engela), który w piątek z Legią wszedł, ale i tak sromotnie poległ. Wracając do Króla Artura, to ten jutro najprawdopodobniej wyjdzie na boisko z opaską kapitańską. Nareszcie.

Niektórzy martwią się, że jutrzejsze spotkanie Niemcy oleją. Nie wiedzą jednak, że to nie w ich stylu. Poza tym kadra naszych zachodnich sąsiadów, mimo braku gwiazd z Borussii i Bayernu, jest naprawdę zacna. Bo powiedzmy sobie szczerze - kadra ligowa made in Germany to wciąż kadra lepsza niż nasz zlepieniec.

Czy jutro pokonamy Niemcy? Naprawdę sobie tego, a przede wszystkim Wam życzę. I żeby tylko jutro po meczu kibice nie musieli znowu mówić: Piłka nożna to taka dyscyplina sportu, w której gra na boisku 22 zawodników, przez 90 minut, a na końcu i tak wygrywają Niemcy.

Mundialowo: Czemu Argentyna wygra Mistrzostwa Świata? (cz. 2)

Ostatnio było o Messim. Teraz... też będzie o Messim, ale w dużo mniejszym wymiarze. Reprezentacja Argentyny jest przeze mnie przedstawiania jako jeden z faworytów piłkarskich Mistrzostw Świata. Czy patrząc jednak ściślej na piłkarzy tej drużyny, mogę utwierdzić się w moim przekonaniu?

Trafił w moje ręce w ostatni wtorek nowy numer Piłki Nożnej, która przeżyła lekką rewolucję. Jest drukowana w większym formacie, na innym papierze, powróciły do niej pewne działy znane z zamkniętego w zeszłym roku miesięcznika Piłka Nożna Plus. Nie, żeby to była jakaś reklama, ale bardzo polecam w nim do przeczytania relację Leszka Orłowskiego wprost z Madrytu. Teraz jednak przejdęEtykiety do właściwej treści tego odniesienia. Otóż w tym oto tygodniku przeczytałem naprawdę ciekawy artykuł na temat Albicelestes, w którym omówiona były poszczególne formacje. Toteż niektóre informacje pozwoliłem sobie z tego artykułu wyłowić.

Willy - gdzie jesteś?

Zacznijmy może od tego: czemu w koszulce reprezentacji Argentyny gra piłkarz, który w swoim klubie jest tylko rezerwowym? Tego chyba nie rozumie nikt. Oczywiście niektórzy będą się wspierać, że przecież Iker Casillas i w ogóle. No, ale kto tu będzie porównywać Casillasa do Sergio Romero?

O Romero właśnie tutaj mowa. 27-latek, mimo hucznych zapowiedzi tak naprawdę, nigdy nie przebił się do światowego topu. Jego największym osiągnięciem jest mistrzostwo Holandii z AZ Alkmaar i oczywiście słynny złoty medal IO 2008. Ten sezon gra na wypożyczeniu w AS Monaco, ale ten cudzysłów jest w tym momencie zamierzony. Romero w tym sezonie rozegrał 10 spotkań, w tym tylko jeden w lidze. Bez komentarza.

PN trafnie zauważa, że w takiej sytuacji rosną szanse na miejsce w pierwszym składzie Mariano Andújara. 30-latek w tym sezonie wpuścił co prawda 42 gole, a jego Catania spadnie z Serie A, ale przynajmniej gra regularnie i... od lipca będzie zawodnikiem Napoli! Paradoksalnie więc, MŚ mogą być dla niego odskocznią do pierwszego składu w składzie świeżych zdobywców Pucharu Włoch.

Przed tym sezonem mówiono o tym, że to Oscar Ustari może być numerem 1. na MŚ. Z tego też powodu starszy o rok od Romero golkiper przeniósł się z Boca Juniors do Almeríi, tym samym powracając na Półwysep Iberyjski po roku spędzonym w stolicy (wcześniej grał w Getafe). Tyle, że szkoleniowiec zespołu z Andaluzji, Francisco Rodríguez, stawiał w tym sezonie na Estebana, a Ustari rozegrał tylko cztery spotkania w Copa del Rey. Zimą przeniósł się do Sunderlandu, a tam również jest rezerwowym, grał tylko w FA Cup.

I wreszcie Willy Caballero. Człowiek, który jest pomijany przez kolejnych selekcjonerów reprezentacji Argentyny niczym nie tak dawno temu Franciszek Smuda nie powoływał Artura Boruca. Podstawowy bramkarz Málagi w tym sezonie zaliczył 11 czystych kont w Primera División, a nie jest to przecież byle jaka liga, w której często udaje się nie tracić bramek. W zeszłym sezonie w niemal pojedynkę próbował zatrzymać Borussię Dortmund w ćwierćfinale Ligi Mistrzów i prawie mu się to udało. Ostatnio brukowce z Anglii zaczęły pisać o zainteresowaniu jego osobą Manuela Pellegriniego i jego Manchesteru City, ale może jednak coś jest na rzeczy? Warto dodać, że w dorosłej kadrze Caballero jeszcze nie zagrał, wystąpił jedynie na IO w 2004, zdobywając złoty medal.

Gdybym to ja miał wybierać, to zmiennikiem Caballero byłby dla mnie albo Andújar, albo Agustín Orión, który notuje całkiem udany sezon w pokręconej lidze argentyńskiej, o reformie której możecie szerzej przeczytać tutaj. Orión zaliczył ogólnie w tym sezonie aż 12 meczów bez straconego gola, a to jednak jest jakieś osiągnięcie. I spośród tych, którzy grają, a zostali tu przedstawieni, wpuścił najmniej, bowiem tylko 30 goli.

Dziurawa jak holenderski ser

Taka jest właśnie linia defensywna reprezentacji Argentyny. Co prawda Albicelestes pewnie wygrali kwalifikacje w strefie CONMEBOL, ale jak pokazuje nam tabela, wcale nie dysponowali najlepszą obroną. Argentyńczycy stracili 16 goli, tylko czterokrotnie (w 18 meczach) nie tracąc gola.

W obronie Argentyna gra w różnym składzie. Mocnym jej punktem jest na pewno jej prawa strona, gdzie gra Pablo Zabaleta. 29-letni zawodnik Manchesteru City od kilku sezonów w Premier League prezentuje równy poziom. Trudno jest też szukać na jego pozycję jakiegokolwiek zmiennika.

Chociaż ktoś by był. Tylko ten ktoś niestety nie gra w reprezentacji od 2011 roku, a dodatkowo po tym sezonie kończy karierę. Niemniej Javier Zanetti byłby naprawdę wielkim wzmocnieniem kadry, jak nie na boisku, to poza nim.

Środek obrony. Tutaj Alejandro Sabella również lubi rotować. Szczerze mówiąc, ja widziałbym w pierwszej jedenastce Ezequiela Garaya, który Realu Madryt może nie zawojował, ale w Benfice właśnie zdobył długo wyczekiwane mistrzostwo Portugalii i awansował do finału Ligi Europy. A dodatkowo może jeszcze coś czasami strzelić.

Zawodnikiem ustawionym obok Garaya powinien być Federico Fernández, który wreszcie dobrze prezentuje się w barwach Napoli. Zagrał też w kilku meczach Ligi Mistrzów, ogólnie nie jest źle.

Z drugiej jednak strony, graczy na tej pozycji jest w kadrze znacznie więcej. W pierwszej jedenastce z powodzeniem może grać Hugo Campagnaro, który dość często gra w tym sezonie w barwach Interu Mediolan. 33-latek przeżywa wręcz drugą młodość

Ogólnie patrząc, rywali do gry w pierwszym składzie jest więcej. Taki na przykład Nicolás Otamendi, który zimą zamienił Porto na Valencię, tyle że od razu został wypożyczony do Atlético Mineiro i to właśnie w drużynie z kraju gospodarza najbliższych MŚ ma powalczyć o udział w Mundialu.

Ostatnio swoje szanse dostawał też José Basanta, który został wybrany nie tak dawno temu najlepszym obrońcą Ligi MX. Jest filarem Monterrey, z którym podczas swojej przygody wygrał trzykrotnie północnoamerykańską Ligę Mistrzów.

Teoretycznie Sabella może jeszcze cofnąć Javiera Mascherano, gdyż jego rodak Tata Martino cofa go na tę pozycję w FC Barcelonie, ale w reprezentacji częściej stawiany jest jednak dla naturalnej dla siebie pozycji defensywnego pomocnika.

Solidna i doświadczona
Taka jest natomiast linia pomocy. Oprócz wspomnianego Javiera Mascherano jest jeszcze choćby Fernando Gago, który jako kolejny krnąbrny syn po ucieczce z Realu radzi sobie całkiem nieźle, chociaż dopiero w Boca Juniors znalazł swoje miejsce.

Jako defensywny pomocnik może jeszcze grać Lucas Biglia, któremu też dobrze wyszło zamienienie Belgii na Rzym. W barwach Lazio urodzony w Mercedes zawodnik też prezentuje się całkiem solidnie.

Jest jeszcze Éver Banega, którego na Mestalla w pewnym momencie już po prostu nie mogli znieść, a Juan Antonio Pizzi (też Argentyńczyk) jednak nie pozostawił swojego rodaka w składzie i wypożyczył go do Newell's Old Boys. Tam być może odbuduję formę z równie bardzo nastawionym na atak Maxi Rodríguezem, który też wciąż ma nadzieję na trzeci w karierze Mundial.

Na pewno przydatnym graczem zarówno w pomocy jak i w ataku (do którego zaraz przejdę) jest José Sosa, który jest bardzo uniwersalnym zawodnikiem i może grać na różnych pozycjach w pomocy i ataku. Już wkrótce może przecież zagrać z Atlético Madryt w finale Ligi Mistrzów. Jak nie w pierwszym składzie, to może pojawi się na kilka minut jako zmiennik.

Mocni jak nigdy
Im dalej w stronę bramki rywala, tym pojawiają się mocniejsi i cenniejszy zawodnicy. Atak Albicelestes od lat jest bardzo mocny i zawsze strzela dużo goli. Najwięcej w kwalifikacjach do tego Mundialu. Chyba nie trzeba przedstawiać po kolei każdego z zawodników.

Jedno jest pewne albo prawie pewne. Leo Messi raczej nie będzie grać dla znanej sobie pozycji z Barcelony, czyli środkowego napastnika. Prędzej można postawić tezę, że po raz kolejny będzie ustawiony jako cofnięty napastnik, którego jednym z głównych zadań będzie podawanie piłki Gonzalo Higuaínowi, który niby tęskni za Madrytem, ale tak naprawdę dopiero w Napoli ma godną siebie pozycję w zespole.

Skrzydła też są bardzo mocne. I zarazem szybkie. Na prawym Ángel di María, którego rajdy niejednokrotnie dały w tym sezonie ważne punkty Realowi Madryt. Z drugiej strony jest natomiast Kun Agüero, którego chyba też nie trzeba zbytnio przedstawiać.

Ich zmiennicy też są niczego sobie. Taki Rodrigo Palacio zaliczył w barwach Interu Mediolan 15 goli w tym sezonie Serie A. Z kolei Ezequiel Lavezzi niby się nieco dusi w Paryżu, ale jednak wciąż może dać swojej drużynie narodowej naprawdę dużo.

Oczywiście jest nieco szkoda, że na Mundial nie pojedzie Carlos Tévez, któremu jednak nie po drodze z Sabellą. Powołania dla obecnie napastnika Juventusu ostatni raz przychodziły regularnie w 2011 roku. Ostatnio zresztą krnąbrny goleador powiedział: - Sabella nie ma w domu Sky Sports i nie może oglądać Juventusu. O Munidalu może więc pewnie zapomnieć.

El entrenador

Był doświadczony Alfio Basile, Bóg Futbolu Diego Maradona, nieobliczalny Sergio Batista i wielu, wielu innych. Żaden z nich nie potrafił jednak stworzyć z grupy ludzi zespołu, który wreszcie będzie potrafić osiągnąć coś na arenie międzynarodowej. Ok, były jakieś tam sukcesy Argentyny w XXI wieku w Ameryce Południowej, były dwa złote medale IO, ale sukcesu na MŚ wciąż brak.

Można powiedzieć, że wielu selekcjonerów Alibcelestes po końcu swojej przygody z reprezentacją kończą niczym ex-selekcjonerzy reprezentacji Polski. Albo chcą ich zatrudniać gdzieś daleko od ojczyzny (Batista skończył w Chinach, trochę jak Fornalik miał propozycje z Bliskiego Wschodu), albo tak jak Maradona wraca się do dawnych funkcji ambasadora futbolu (trochę podobna historia jak z Bońkiem).

Czy poradzi sobie Alejandro Sabella? Człowiek, który jako trener pracował jedynie w Estudiantes, z którym zdobył Copa Libertadores. W 2011 roku zrezygnował z prowadzenia tego klubu, po protestach kibiców, zarządu i piłkarzy powrócił, by ostatecznie jednak zrezygnować. Miał już zostać trenerem Al-Jazira Club, ale ostatecznie zainteresowała się nim AFA i ogłosiła potem selekcjonerem reprezentacji Argentyny.

Więcej o argentyńskim futbolu na Albicelestes.pl 

Sabella przeprowadził jednak małą rewolucję. Mianował Messiego kapitanem, częściej wystawia go jako cofniętego napastnika. Batista wcześniej stawiał go na prawym skrzydle.

Może to wreszcie Sabella okaże się lekiem na całe zło. Ma niewiele do stracenia, a bardzo wiele do zyskania. Tak, jak cała reprezentacja Argentyny. Za cztery lata może być już za późno. Na pewno dla tego pokolenia piłkarzy, wśród których są zawodnicy, którzy na triumf na Mundialu na pewno zasługują.